De regelmatige bezoeker van mijne site zal wel weten dat ik graag ga speuren. Ik doe dat al vanaf ik 8 weken oud was. Het zit er dus wat in bij mij.
Maar door corona en het sluiten van de grenzen - ik volg les in Nederland - kwam het er maar niet van om weer les te gaan volgen. Vandaag, na een jaar niet meer gespeurd te hebben en ook niet getraind te hebben was het tijd om mijn speurtalent nog eens uit de kast te halen en af te stoffen.
We waren alle drie benieuwd of ik het nog zou kunnen. En wat blijkt? Dat wat ik van jongs af aan geleerd heb zit er in gebakken om nooit meer te verdwijnen. Op het kaartje, de zwarte lijn, een track van 1.5 km. Aan het vlaggetje is het vertrek en onderweg vond ik ook nog wat voorwerpen die de spoorloper verloren had, een lapje, een plastic en een metalen buisje. Dan moest ik ook nog de spoorloper vinden. Dit alles handelde ik af op ongeveer 20 minuutjes.
Het tweede gedeelte, rood op het kaartje, was wat moeilijker. Ik had dan ook mijne snufferd al behoorlijk gebruikt in de eerste track. En speuren is toch wel een intensieve bezigheid. Er waren geen voorwerpen te vinden maar de spoorloper had een weg gekozen waar veel wandelaars kwamen. Extra geuren dus. Dan moet mijn mayonaise behoorlijk overuren draaien om dat allemaal uit elkaar te houden. Mits wat aanwijzingen van de instructeur (spoorloper) heb ik hem dan toch gevonden.
Onze nieuwsgierigheid was behoorlijk bevredigd, we stelden alle drie vast dat eens je het speuren geleerd hebt, je het ook niet vergeet. Mijn baasjes zeggen dat het is zoals met fietsen, dat verleer je ook niet. Mja... fietsen? Zijn er hondenfietsjes?
Wie zich afvraagt wat dat oranje toestel rond mijn nekje is. Het is een gps tracker. Dus geen marteltuig.
De filmpjes zijn van de eerste track, het eerste duurt 15 minuten, het tweede 5 minuutjes. In het tweede is te zien hoe ik het metalen buisje vind en uiteindelijk bij de spoorloper terecht kom. Allemaal op eigen neuskracht. ;o)
Prinske
Reactie plaatsen
Reacties