Amaai!

Tot mijn verrassing zijn mijn nieuwe baasjes mij gisteren al komen halen. Ik was het eigenlijk al een beetje beu bij mijn broertjes en zusjes en wou de wijde wereld al intrekken. Dus was ik heel aangenaam verrast. Maar wat ik allemaal meegemaakt heb is onbeschrijfelijk voor een pupje als ik! Het was een hééééél lange dag.

 Mijn nieuwe baasjes Rita en Eddy kwamen mij ophalen om 11 uur in de voormiddag. Zij hadden puppekeskakkebonen bij om mee te geven aan al mijn broertjes en zusjes en ook voor de lieve kleinkindjes van Yvan en Martine, mijn kennelbaasjes, want die ken ik ook heel goed, zij waren altijd héééél lief voor mij. Toen ik afscheid genomen had van iedereen vertrokken wij vol goede moed richting Mol dat wel 175 km verder ligt. We waren nog maar net op de snelweg richting Brussel of er kwam uit de auto aan de voorkant een raar geluid uit, ook als de motor draaide en de wagen stilstond. Mijn baasjes Rita en Eddy hebben toen de pechdienst gebeld en een half uurtje later stond er een héél vriendelijke man met een takelwagen klaar om ons mee te nemen naar de garage. Daar moesten wij toch wel een paar uur wachten alvorens het stuk er was om de herstelling uit te voeren.

De rit in die grote takelwagen was een hele belevenis voor mij. Ik had nog niet veel meegemaakt maar ik wou mij niet als een bang pupje laten kennen. Mijn baasjes vertelden mij altijd dat ik een flinke jongen ben en ik geloof hen graag. Als zij dat zeggen, zal het wel waar zijn hé?

Bij die garage hadden ze ook een hondje dat veel lawaai maakte, een chiwadinges met lang haar, hij noemt Bob. Maar Bob was een beetje bang aangelegd, dus heb ik geen vriendschap kunnen sluiten met hem. Bob liep altijd weg, zelfs van mij, zo een klein pupje. De mensen van de garage waren allemaal vriendelijk en hebben ons goed geholpen. Ik heb heel de tijd op de boezem van mijn vrouwtje Rita doorgebracht. Heerlijk was dat. Rita en Eddy hebben mij tijdens het wachten ook uitgelaten en wij hebben samen al zindelijkheidstraining gedaan. Ik heb het er nu nog een beetje moeilijk mee maar ik weet dat ik slim genoeg ben om te leren.

Na de herstelling zo rond de klok van 17.00 u zijn we na nog een plasje vertrokken naar mijne nieuwe thuis. Het zag er allemaal goed uit voor ons. Ware het niet dat wij voor Antwerpen in de file stonden. Het heeft ons wel twee uur tijd gekost om voorbij Antwerpen te komen. Rond 20.00 waren wij dan eindelijk bij mijne nieuwe thuis aangekomen. Ik heb nog wat brokjes gegeten toen.

Mijn nieuwe baasjes hebben mij toen in een bench gezet. En toen ben ik heel kwaad geworden. Ik heb die bench met al mijn kracht aangevallen, met veel lawaai en gegrom heb ik die laten weten wat ik er van vond. Maar de bench was sterker dan ik. Ik ben dan maar in slaap gevallen. Toen ik wakker werd mocht ik nog wat spelen en een beetje meekijken naar een groot scherm met flikkerende beelden.

Deze nacht heb ik geslapen als een roosje. Wat men daarmee bedoeld weet ik niet maar het zal wel waar zijn zeker? Mensen hebben zo van die rare uitdrukkingen hé.

Deze nacht is het vrouwtje maar twee maal uit bed gemoeten om mij buiten te laten plassen. Blink, blink!!!

Nu ben ik hééél moe en moet ik nog wat slapen, naar het schijnt moeten pupjes veel slapen om groot te worden. Pffff, het zal wat. Geeeeuuuuw.

Pootje en high five,
Quiksilver Prins van 't Duinezicht