Zie je die frommeltjes op mijn kopje? Mijn baasjes Rita en Eddy zeggen lacherig dat mijne frak (jas) een beetje te groot is. Wat zij niet weten is dat het denkrimpeltjes zijn. Ik ben ernstig over mijn toekomst aan het nadenken. Wat ga ik later worden als ik groot ben? Zullen de mensen mij wel verstaan? Ga ik wel altijd voldoende eten hebben? Waar zijn al die lekkernijtjes? Wat moet ik aandoen als ik buiten ga als het regent (zoals vandaag) en als het koud is? enz... Ja, als je al 54 dagen oud bent begin je toch al een beetje over het leven na te denken, hé.
Zal ik showhond worden? Zal ik werkhond (gehoorzaamheid) worden? Zal ik behendigheidssport gaan doen? Zal ik waak en verdediging wel onder de knie krijgen? Zal ik speurwerk gaan leren? Je ziet, er is veel om over na te denken.
Onlangs stond er in de krant dat men zelfs honden als therapeut in de ziekenhuizen gaat toelaten. Dat lijkt mij ook wel iets. Ik kan dus ook voor mensentherapeut gaan studeren. Een hond zou een verzachtend effect hebben op mensen. Dat heb ik zelf ook al gemerkt. Als mensen mij zien beginnen ze allemaal te lachen, zelfs mensen die weinig lachen. Ze zijn dan vertedert door mij. Er zijn zelfs mensen bij die tranen in de ogen krijgen. Is dat niet wat een goede therapeut doet? Ik heb het dus van nature al! Blink, blink.
Pootje en high five,
Quiksilver Prins van 't Duinezicht
Frommeltjes? Nee hoor, denkrimpeltjes! Een shar-pei, die heeft pas frommeltjes.
Reactie plaatsen
Reacties